*
Selalu jika saya memikirkan hangatnya susu aku
berhati hati. Salah satu ingatanku
memperkuat perasaan itu. Aku telah mencari
seorang kawan di sebuah klinik. Dia menanyakan
hangatnya susu sebelum pergi tidur. Aku meng-
ingat mukanya yang kaku, terangnya nyala
lampu TL di gang yang hampa. Kawanku
menunjuk ke pintu. Dia berkata
di situ berdiri seseorang yang tak berkepala.
Rumah tak berubah. Yang telah ber-
ubah adalah bebauan, warna
dari surga, dan bebunyian. Kadang kadang jika
aku berjalan ke ladang tiba tiba aku mencium
bebauan masa lalu itu. Tetapi bebauan itu telah
sangat banyak berubah sehingga sulit
untuk mengembalikan ingatanku.
Ingatan masa laluku menurutku adalah
pada ulangtahunku yang ke tiga. Seseorang
menggendongku ke dalam ruangan. Semuanya
sangat biru. Redupnya sinar menyinari mebel biru.
Bersandar tongkat kakekku bersinar
Samar-samar kesadaranku bahwa tongkat itu tak
ada kesamaan dengan meja, kursi-kursi,
jendela. Sepertinya halnya dia mempunyai mata
yang melihat ke arahku dan telinga yang mendengar.
Sekarang aku menulis di semua tempat.
Aku menulis dalam perjalanan ke tempat kerja.
Aku menulis dalam kamarku, sendiri,
di belakang mesin tik.
Tetapi aku tidak menulis apa yang harus kutulis.
Sebenarnya menurutku hanya bisa menulis
jika tak mengetahuinya.
Terjemahan: © Siti Wahyuningsih dan Albert Hagenaars
29-05-2016
*
Altijd als ik aan warme melk denk ben ik
op mijn hoede. Een andere herinnering
heeft dat gevoel nog versterkt. Ik bezocht
een vriend, die was opgenomen. Hij vroeg
om warme melk voor het slapengaan. Ik her-
inner me zijn verkrampte gezicht, het harde
licht van tl-lampen in de kale gang. Mijn
vriend wees naar de deur. Hij zei dat daar
iemand stond. Iemand, die geen hoofd had.
Het huis is niet veranderd. Wat er is ver-
anderd zijn de geuren, de kleur van de
hemel, de geluiden. Als ik nu het veld in-
loop ontwaar ik soms opeens een vleugje van
de geuren van toen. Maar ze zijn zo veranderd
dat het moeilijk is ze in mijn herinnering
op te roepen.
Mijn vroegste herinnering is denk ik die
aan mijn derde verjaardag. Iemand droeg
mij naar de kamer. Alles was erg blauw.
Op de blauwe meubels viel een zacht licht.
Aan de muur glansde grootvaders stok.
Ik had een vaag besef dat de stok niet
hetzelfde was als de tafel, de stoelen,
het raam. Het was alsof hij ogen had die
naar je keken, en oren die luisterden.
Ik schrijf nu overal.
Ik schrijf onderweg naar mijn werk.
Ik schrijf in mijn kamer, alleen, achter mijn
typemachine.
Maar ik schrijf niet wat ik zou moeten schrijven.
Eigenlijk denk ik dat je pas kunt schrijven als
je helemaal niets weet.
Ik wil in mijn huis een raam ik wil het raam dichtdoen
Penerbit: Wereldbibliotheek, Amsterdam, 2016
Photo sampuel buku: Martien van Mens
Desain buku: Joost van de Woestijne
Photo penyair: ? (tak dikenal)
www.alberthagenaars.nl
Tidak ada komentar:
Posting Komentar